ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Ήταν μία φορά σ' αυτόν τον καιρό, μία μαμά που τη φωνάζανε "μανούλα". Και όλη τη μέρα και τη νύχτα της, χαμογελούσε για μία ολάνθιστη Γαρυφαλλιά και μία ολόγλυκη Ευτυχία που τις φώναζε "τα παιδιά μου"... Τέσσερεις χειμώνες και τρία καλοκαίρια απόσταση είχαν, αλλά όλοι τις έλεγαν "ίδιες". Και ίσως και να 'τανε. Μα είχανε μία διαφορά: τα κλειδιά του παππού του Αριστείδη. Ένα μπρονζέ μπρελόκ που κρεμόταν πάντα από τα καλοραμμένα του παντελόνια... Τα κουνούσε προκλητικά και η Γαρυφαλλιά του τ' άρπαζε. Ίδια λαχτάρα, ίδια αγωνία, ίδια επιβεβαίωση σε κάθε επανάληψη. Μα οι επαναλήψεις σταμάτησαν μετά τα πρώτα γενέθλια. Το ημερολόγιο το άφησε η γιαγιά να δείχνει 15 Γενάρη και τα κλειδιά μείναν στο κομοδίνο. Έτσι η Ευτυχία δεν τα άρπαξε ποτέ από τον παππού. Κάτι έπρεπε να κάνει γι' αυτό η μαμά. Μια πράξη να γεμίσει το "μπρονζέ" κενό. Η μαμά έδινε πολύ μεγάλη σημασία στις πράξεις... Αλλά η μαμά έδινε μεγάλη σημασία και στις λέξεις. Αυτές δεν τις τιμούσαν πια καθόλου οι άνθρωποι. Τις ξεστόμιζαν έτσι αλόγιστα, αν όχι βαριεστημένα, κακογραμμένες και χιλιοειπωμένες χωρίς καμιά αξία. Έτσι, όταν πέρασε μπροστά από το Ατελιέ των Λέξεων παραλίγο να μην κοντοσταθεί... Παραλίγο. Αλλά το "λίγο" ποτέ δεν τη σταμάτησε. Έτσι, άνοιξε την πόρτα κι άρχισε να ονειρεύεται "πολύ". Μια μαμά θα ψάξει "την πιο σπουδαία λέξη να τη χαρίσει στα παιδάκια της να τα συντροφεύει σε όλη τους τη ζωή σαν το πιο πολύτιμο δώρο". Θα βρεθεί απέναντι σε τελείες που θα γίνουν βάση για αυτάρεσκα θαυμαστικά και θα επιμείνει σε ό,τι ξέρει ότι αξίζει πραγματικά. Ένα απρόσμενο δώρο θα της θυμίσει ότι μια εικόνα κάνει όσο χίλιες λέξεις. Αλλά υπάρχει και ένας ήχος... Θα πάρει μαζί το "γρίφο" της στο πατρικό και γύρω από τα τραπέζια και τους καναπέδες που τους φέρνουν όλους πιο κοντά, μέσα από αγκαλιές και γαργαλητά θα βρει αυτό που θέλει να χαρίσει στα παιδιά της. Για πάντα. Μια μοναδική ιστορία που σε σεργιανίζει μέσα από τα πιο δυνατά σου σκιρτήματα για να σε βγάλει μπροστά στο κλειδί της δικής σου ευτυχίας.