Στην εποχή στην οποία δύει ο Νόμος που τιμωρεί και επιπλήττει αμείλικτα, το πρώτιστο καθήκον -το πιο υψηλό και το πιο δύσκολο- των γονιών είναι να έχουν πίστη στο ακατανόητο μυστικό του παιδιού τους και στη μαγεία του.
Να μην απαιτούμε η ζωή του να διαβεί ξανά τα δικά μας ίχνη, και το ίδιο να συμμεριστεί τα δικά μας ενδιαφέροντα, να επαναλάβει τη δική μας ζωή.

Ενάντια στην ιδεολογία του διαλόγου και της ενσυναίσθησης, θα πρέπει να θυμηθούμε την αναγκαιότητα διαφύλαξης του μυστικού του παιδιού. Αυτό σημαίνει να μην απαιτούμε ούτε να έχουμε τη φιλοδοξία της αμοιβαίας κατανόησης. Σημαίνει να ξέρουμε να αφήσουμε το παιδί να φύγει και να είμαστε πάντα έτοιμοι να υποδεχτούμε την επιστροφή του.
Μετά το "Σύμπλεγμα του Τηλέμαχου" και τα "Χέρια της μητέρας", το "Μυστικό του παιδιού" συμπληρώνει μια μοναδική τριλογία περνώντας από τις φιγούρες του πατέρα και της μητέρας σε εκείνη του παιδιού.