ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΟΥ ΔΟΝ ΣΑΝΔΑΛΙΟ ΣΚΑΚΙΣΤΗ

«AΝ ΘΕΛΕΤΕ NA ΧΑΣΕΤΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, μάθετέ του να παίζει σκάκι». Δεν γνωρίζω καλύτερη απεικόνιση αυτού του αφορισμού, που αποδίδεται στον Όσκαρ Ουάιλντ, από τη διαφωτιστική σκηνή όπου ο Βίλχελμ Στάινιτς, ένας από τους πιο αμείλικτους σκακιστές του 19ου αιώνα, ο οποίος εγκλείστηκε σε άσυλο όταν έχασε τα λογικά του, προκαλεί τον Θεό να παίξει μαζί του μια τελευταία παρτίδα, παραχω­ρώντας του μάλιστα το πλεονέκτημα ενός στρατιώτη. Αυτός ο Εβραίος από τη Βοημία, μέσα στην τρέλα του είχε καταλάβει, πριν από τον Νί­τσε, ότι όποιος αναμετριέται με τον Θεό γίνεται ο ίδιος Θεός.Αυτό το σύντομο αφήγημα παρουσιάζει έναν μισάνθρωπο που δεν αντέχει άλλο τη βλακεία. Αναγνώστης του Φλωμπέρ, αποσύρεται στην ακροθαλασσιά, σε ένα ξενοδοχείο όπου δεν τον ξέρει κανείς και όπου, δόξα τω Θεώ, ούτε εκείνος γνωρίζει κανέναν. Θα συνάψει, ωστόσο, πε­ρίεργο δεσμό με έναν άγνωστο, εξίσου σιωπηλό και αινιγματικό σαν τον ίδιο, έναν κάποιο δον Σανδάλιο, που πηγαίνει στη λέσχη μόνο για να παί­ξει σκάκι, και παίζει χωρίς να αρθρώνει λέξη, με αρρωστημένη μανία.«Για τον δον Σανδάλιο», γράφει ο Ουναμούνο, «οι στρατιώτες, οι αξιωματικοί, οι πύργοι, τ' άλογα, οι βασίλισσες και οι βασιλιάδες του σκακιού έχουν πιο πολλή ψυχή απ' τα πρόσωπα που τα κινούν. Μπο­ρεί και να 'χει δίκιο». Εξάλλου, το παιχνίδι του σκακιού είναι πέρα από το Καλό και το Κακό. Αλλά ο Ουναμούνο, συντάσσοντας αυτή τη νουβέλα, έχει πάντα στο μυαλό του ότι είναι ο συγγραφέας του Τραγι­κού αισθήματος της ζωής, αδελφό πνεύμα του Κίρκεγκωρ, του φιλοσόφου που αναρω­τιέται: «Είμαστε, γίνεται να είμαστε, κάτι πε­ρισσότερο από παίκτες σκακιού;».

Μάρκα: ΑΓΡΑ
Κατάστημα: Ianos